دولت ترکیه از جمله دولتهایی است که کنوانسیون ۱۹۵۱ ( تعیین موقعیت پناهندگی ) و پروتکل ۱۹۶۷ را با محدودیت جغرافی امضاء کرده اند . این بدین معناست که دولت ترکیه فقط پناهجویان اروپایی را به عنوان پناهنده قبول می کند. از طرفی آئین نامه ۳۰ نوامبر ۱۹۹۴ به پناهجویان غیر اروپایی ( در صورت دارا بودن شرایط پناهندگی قابل قبول ) این امکان را می دهد که بطور موقت درترکیه اقامت کند . پروندهاین اشخاص بنا به درخواست دولت ترکیه توسط کمیساری عالی پناهندگان ، برای یافتن راه حل نهایی به کشورهای پناهنده پذیر ارائه می شود . ولی کمیساری عالی پناهندگان سازمان ملل متحد فقط پرونده کسانی را که ( طبق قوانین بین الملی ) واجد شرایط پناهندگی هستند به منظور جایگزینی به کشور ثالث ارائه میدهد.